Carmen Kroon

Laatst las ik een artikel in de volkskrant. Het ging over 5 weken waarin de schrijver – een aanstaande vader –  in spanning had gezeten na de uitslag van de NIPT test. Voor niets, bleek achteraf. Zijn vrouw was in verwachting van een gezonde dochter.

De reactie van de man op deze spanning was het in twijfel trekken van het nut van de NIPT test. Was het t allemaal waard geweest? Zou hij het volgende keer nog eens doen, of was de naïeve onwetendheid misschien een prettiger uitgangspunt?

De insteek van het artikel bracht me in verwarring: Waarom de brenger van het slechte nieuws bekritiseren? Ik weet wel: Hij is 5 weken in een soort niemandsland geweest waarin hij niet zeker wist of hij verdrietig kon zijn over de mogelijke afwijking of handicap van zijn ongeboren kind, of dat hij hoop moest houden dat je kind misschien gewoon gezond zou zijn. Dat is natuurlijk super spannend en ingewikkeld: want een ziek of gehandicapt kind ís heel ingewikkeld. Maar dat is toch precies de reden waarom mensen die test doen? Is het dan niet heel naïef dat je er dan -kennelijk alsnog- vanuit gaat dat jou zo’n handicap echt niet gaat overkomen? En zelfs al blijkt dat het jou inderdaad níét is overkomen, waarom dan vooral vinden dat deze 5 weken aan spanning je eigenlijk niet ‘aangedaan’ hadden mogen worden?

Het had me geholpen – als moeder van een kind dat wel met een handicap is geboren- als de schrijver van de column vooral zou erkennen hoe rot het is om zorgen te hebben over je kind. Dat het echt onbeschrijfelijk moeilijk te verkroppen is dat je kind een achterstand heeft, pijn heeft en misschien wel niet gelukkig kan worden. Dat het gevoel van medelijden, zelfmedelijden, machteloosheid en soms een toefje schuld, een heel ingewikkelde cocktail van emoties is om te dragen. Ik snap de opluchting dat het voorbij is. Ik ben blij voor de schrijver dat het een tijdelijke fase was waarin met deze zorgen en emoties gedeald moest worden. Maar ik heb na het lezen ook een beetje extra eenzaamheid: Hij heeft de emoties gekend. En hij kiest er voor om ze te af te wijzen en zelfs te willen dat hij er nooit mee zou worden geconfronteerd.

Openlijk schrijven over de angst de spanning en de zorgen had ook een ander doel kunnen dienen. Een waar ik meer aan had gehad. Vanwege de erkenning, en vanwege de mogelijkheid om er – ook in contact met anderen- even bij stil te kunnen staan. Het loopt tenslotte niet bij iedereen goed af, sommige ouders worden na de geboorte geconfronteerd met een situatie waarin deze cocktail van emoties niet voor 5 weken, maar voor levenslang is.